Huttentocht Dolomieten: Wandelen door Alpenweides en maanlandschappen

Sterre (27) ging in de zomer van 2023 mee met de NivonJong huttentocht door de Italiaanse Dolomieten. ‘’Eén van de mooiste reizen ooit gemaakt en goed geregeld. Je waant je echt even als bergbewoner en Nicky stoomt je klaar om in de toekomst alleen op pad te kunnen gaan. Prachtig!

Woensdag 05 juli, de lange autorit vanuit Nederland begint: op naar de prachtige en overweldigende Italiaanse Dolomieten. Na een nachtje in een hotel begon voor ons op donderdag de huttentocht. Een korte check of alle uitrusting compleet was en daar gingen we, met Nicky (onze gids deze reis), de berg op. De groep bestond uit 10 deelnemers tussen de 19 en de 29 jaar, allemaal uit Nederland met een hart voor natuur en outdoor-sporten. Nicky leerde ons gaandeweg veel berg-wandel-tools. Zo leerden we welk wandeltempo je het langs vol kan houden, hoe je goed daalt, hoe je sneeuwstukken op een veilige manier over kan steken en hoe we moesten kaartlezen.

De eerste hike vond ik misschien wel het pittigst: meteen de berg op! Waardoor we heel snel heel hoog in de bergen kwamen. Al snel verschenen de vergezichten over de ruige rotswanden. Iedere dag stopten we rond lunchtijd bij een eet-hutje, want de huttendichtheid in de Dolomieten ligt hoog! Zo konden we iedere dag lunchen bij een heerlijke hut in Italiaanse stijl: lekkere pasta’s en goede koffie’s. We hoefden geen lunchpakketjes te regelen. We vertrokken op tijd want er was onweer op komst, we wilde op tijd bij onze hut zijn.

Onze eerste hut was dan ook meteen een pareltje op een plek die niet per lift bereikbaar is. Daardoor was het er rustig en keek je uit over de dalen. Na aankomst betrok het langzaam en die avond hadden we hagel en onweer. Gezellig eten en spelletjes spelen in de hut was het gevolg, met tussen de buien door kleine wandelingetjes buitenom: tussen de bergtoppen dus!

De tweede dag gingen we langs de berg richting een lunchplekje en daarna begon het spannend te worden: we gingen een heuse klim doen! Dus: stokken weg en handen en voeten gebruiken. De paden zijn erg goed uitgezet en bij moeilijke plekken had je kabels om je aan vast te houden. Wat was dit een overwinning voor iedereen! Nicky had vertrouwen in ons, want er bleek ook een makkelijkere route te zijn, maar ze koos voor onze groep vaak de uitdagende en leerzame stukken.

De routes waren gemiddeld rond de 11 kilometer met wel flink wat hoogtemeters. Deze dag waren we redelijk vroeg bij onze hut aangekomen: een drukkere hut omdat er een lift naartoe ging. Optioneel kon je iedere dag nog een extra lus met Nicky lopen, maar dan zonder tas. Deze keer gingen we naar de bergtop waar mogelijk een meertje was. Helaas, meertje was opgedroogd, maar we konden het klimmen hier wel nogmaals oefenen! Je kon er ook voor kiezen om lekker bij de hut te rusten en een boekje te lezen. Zo was er voor ieder wat wils en kon je de tocht inrichten naar eigen energie en behoeften. Rond etenstijd waren alle dagjesmensen verdwenen en keert de rust bij de hut terug. Je blijft over alsof je er écht even woont. Wonen in de bergen; wie wil dat nou niet?

Vanaf hier gingen we het maanlandschap in! Geen groen, geen dieren meer. Bij deze tochten kregen we veel technische uitleg van Nicky: hoe laat je je het best glijden als je valt, hoe lees je de wolken op slecht weer, en hoe belast je je knieën zo min mogelijk. Aan het einde was er dan een groot bergmeer waar we allemaal even in konden dompelen: koud!! Hier was ook een extra top én de zonsopgang werd bekeken om 5 uur in de ochtend.

Hierna werd het landschap anders: meer dalen, waardoor: meer groen en veel meer bloemen! We leerden via de kaart beslissen hoe we ‘off road’ een route konden kiezen. Na een heerlijke lunch en het zien van Jaks was het nog een flinke klim naar de hut, maar wat een lieve kleine hut was dit! Er zijn ook toeristische grote hutten, maar Nicky koos voor onze groep speciaal de allerleukste.

Hierna nog een korte tocht richting de laatste hut, maar optioneel wederom een flinke klim tussendoor. De laatste hut was echt de kers op de taart: tussen de bergtoppen gebouwd en een gigantisch uitzicht. Het eten was hier het allerlekkerst en met Italiaanse likeurtjes op het eind keken we naar de zonsondergang vanaf de veranda.

Na een flinke wandeling terug gingen we met de skilift het dal weer in, waarnaar we nog een prachtig bospad terug naar het startpunt hadden. Deze dag liepen we de meeste kilometers, maar de minste hoogtemeters. Afstand zegt in de bergen daarom niet zoveel. We sloten af met elkaar in het dorpje met heerlijke pizza en souvenirs.

Foto’s door Nicky van She feels alive in the mountains